Het gedonder is weer begonnen. Je weet dat het er aan komt, je weet dat het ook weer overwaait, maar toch schrik je er elke keer weer van. Net op het moment dat de loofbomen kaal zijn en de eikeltjes opgeborgen, de stilte neerdaalt en het bos zoetjes aan wegdommelt, gaat het vuurwerk af. Het begint in de stad. Druppelsgewijs een solitaire knal. In de loop der dagen wordt het frequenter en komt het dichterbij.

In de schemering komen drie brommers aangereden met pukkelige jongens erop. De middelste houdt een telefoon vast, waar mechanische, repetitieve klanken uit komen. Ze rijden door tot het midden van de hei en stappen af. Het schelle tweetakt geluid houdt op, de repetitieve klanken niet. Als de benzinedampen zijn vervlogen stijgt er een zoete, plakkerige rook op uit het gezelschap. Ze zitten onderuitgezakt op een bankje, lachen monotoon en geven de joint aan elkaar door. Een van de jongens haalt een rotje uit zijn zak en steekt de lont aan met de joint. Hij maakt plagerige schijnbewegingen naar zijn vrienden met het explosief en werpt het tenslotte van hen af. Het explodeert voor het de grond raakt. Vleugels fladderen op uit de boomgroep. “Kankermongool,” roept een andere jongen.

Het geknal zwelt aan in aanloop naar het hoogtepunt, of dieptepunt zo je wil. Als op een middag de stadskouwtjes paniekerig het bos invliegen, weet je dat de hel nu helemaal los gaat barsten. De boskraaien maken mopperend ruimte voor de vluchtelingen. De vogels bijten op hun snavels terwijl het geknal en geflits demonische proporties aanneemt. Een gore nevel hangt boven de stad en drijft in flarden de hei op. Na een paar uur wordt het minder intens en langzaam dooft het hellevuur. Ik zei toch dat het weer over zou gaan. Nu af en toe een naschok en dan hebben we het weer gehad dit jaar. Als het straks gaat regenen, ruik je er niets meer van.