Ze verschijnen als paddenstoelen op de hoeken van de Kinkerstraat: de koffietentjes. Ze voeden zich met de humuslaag die eeuwen van authentieke levendigheid in het straatbeeld heeft achtergelaten. Op dit moment zijn het er vier, vooral geconcentreerd in het oostelijke deel van de straat. Ze zitten allemaal aan de noordkant, vanwege de bezonning, maar ook omdat er aan de zuidkant on-authentieke nieuwbouw staat. De koffietentjes hebben blankhouten interieurs en een behang van lichtvoetige singer songwritermuziek. Buiten staan banken met kleurige kussentjes en wankele bistrotafeltjes, waar net geen laptop op past.

In de Kinkerstraat vind je een fourniturenwinkel en een fotowinkel die nog analoge fotorolletjes verkoopt. Droomgordijnen worden op maat gemaakt en de boekwinkel is onafhankelijk. Daartussen zitten de Marokkaanse bruidsmodezaak, Honk Kong Supermarket en Afrocosmetics. Dit alles wordt afgewisseld met goedkope ketens als de hema, de blokker en de action.

Een bakfietsmoeder probeert al telefonerend haar rijwiel in beweging te krijgen. De breedbekterriër van een gangsta snuffelt aan het kontje van het Malteser leeuwtje van een gedrongen oude vrouw. Een kleutermeisje met reebruine ogen en een kanten jurkje eet een softijsje bij de snackbar. In de Kinkerstraat heerst een aangename mix van authentiek, exotisch en hip. Maar ik hou mijn hart vast voor het kantelpunt: Het punt waarop de hipsters yuppen worden en er geen ruimte meer is voor de rest.

Een tweekamerappartement van 45 m² kost in de Kinkerstraat twee ton. In de vrije huur betaal je daarvoor al snel €1.500,- per maand. Exclusief. De sociale huur kost maar €500,- per maand, maar daarvoor moet je minstens twaalf jaar op de wachtlijst staan. Jan met de Pet en Achmed Modaal verhuizen naar Purmerend of Hoofddorp. Dus wees er snel bij: bezoek de Kinkerstraat voor een snufje ouderwets Amsterdam. Straks staat hij in de Lonely Planet en is er echt geen doorkomen meer aan.

Ik liep laatst door een nieuwbouwbuurtje in de Bijlmer. Er staan grote eengezinswoningen, meerendeels koop. Terwijl net buiten het buurtje een haveloze man door het grofvuil snuffelt, parkeert een bewoner zijn Mercedes op zijn oprit. Met vraagprijzen vanaf €275.000,- is dit een welvarende enclave tussen de restanten van de honingraatflats.

Op het eerste gezicht is de nieuwbouw monotoon en anoniem. Als je beter kijkt zie je de sporen van menselijke bewoning. Het valt op dat vrijwel alle gordijnen dicht zijn. De bewoners hechten blijkbaar aan hun privacy. Tegelijkertijd laten de bewoners wel zien wie ze zijn: een Arabische tekst, een Amsterdamse deurmat, of een reliëf van Ganesha maken de uniforme gevels persoonlijk:

Hoewel het regent, zie ik verschillende mensen buiten bij hun voordeur een sigaret roken. Het afdakje boven de deur bewijst zijn nut. Sommige bewoners hebben een zitje voor hun huis geïnstalleerd. Ik spot twee bakfietsen en een paar pantoffels voor de deur.

Er is een interessant spanningsveld tussen privacy en identiteit. Heb je wel grote ramen nodig als iedereen de gordijnen dicht houdt? Waarom zien alle huizen er van buiten het zelfde uit als de bewoners zo verschillend zijn? Zit iedereen op zijn stoepje tijdens een warme zomeravond?