Kies, als het even kan, een miezerdag uit om Zorgvlied te bezoeken. Zo’n dag waarop het nooit helemaal licht wordt en je je ook niet helemaal wakker voelt. Neem een zwarte paraplu mee en trek een lange jas aan. Dan ben je het meest ontvankelijk voor de bitterzoete romantiek van de oude begraafplaats aan de Amstel.

Zorgvlied werd bijna anderhalve eeuw geleden ontworpen door vader en zoon Zocher, die ook het Vondelpark op hun naam hebben staan. De slingerpaadjes, de exotische boomsoorten en de doorkijkjes zijn kenmerkend voor hun knusse Hollandse variant van de Engelse landschapsstijl. Onder de monumentale taxus en hulstbomen is het extra donker. De haagjes die om de graven geplant zijn kwijnen weg, de zerken zinken langzaam in de veenbodem weg. Een groep halsbandparkieten vliegt schaterlachend over, op de achtergrond klinkt stadsrumoer.

Ik heb een boekje waarin alle beroemde mensen staan die hier zijn begraven. Instituten als Heineken en Carré. Annie M.G. Schmidt en Harry Mulisch. In het voorwoord staat: “Houdt u wel rekening met nabestaanden en bewonderaars die hier een waardige gedenkplek voor hun dierbaren hebben?” Bezoekers kunnen een klapstoeltje lenen, of een gieter. Ze zitten aan elkaar vast met zo’n slot dat ook voor winkelwagentjes gebruikt wordt. Twee euro moet er in, maar die krijg je na afloop dus weer terug.

De grafmonumenten uit de 19e en vroeg 20e eeuw zijn vaak pompeus en dramatisch, met marmeren engelen en symbolen van dood en eeuwigheid; afgebroken zuilen, gevleugelde zandlopers en vlinders. Modernere graven zijn vaak versierd met verwijzingen naar het leven van de overledene; een vliegtuig, een piano, een kindertekening. Mijn opa en twee ooms hebben een klassieke zerk. Daarnaast ligt oma onder een bescheiden granieten gedenkplaat. Mijn moeder zegt dat ze graag een zwerfkei wil. Laat dat nog maar even duren, zeg je dan.